zəmin

is. <fars.>

1. klas. Yer, torpaq. Əhlizəmanə qanına çox təşnədir, zəmin; Qanın kimin tökərsə fələk, ol zaman içər. F.. Bəhri-silabtək zəminü zəman; Cünbuşə gəldi, qopdu bir tufan. M. Ə. S.. Ruyi-zəmin klas. – yer üzü, dünya, aləm.

2. Üzərində şəkil, naxış salınan əsas rəng, ton, yer; fon.

3. məc. kit. Bir şeyin, hadisənin cərəyan etdiyi əsas şərait, mühit, vəziyyət, imkan. İctimai zəmin. Məsələyə beynəlxalq hadisələr zəminində baxmaq lazımdır. – Hər bir fərdin istedadı kollektiv zəmində çiçəklənib meyvə verə bilər. S. R..